Job

Hoofdstuk 17

¹ Mijn geest is verdorven, mijn dagen worden uitgeblust, de graven zijn voor mij.

² Zijn niet bespotters bij mij, en overnacht niet mijn oog in hunlieder verbittering?

³ Zet toch bij, stel mij een borg bij U; wie zal hij zijn? Dat in mijn hand geklapt worde.

⁴ Want hun hart hebt Gij van kloek verstand verborgen; daarom zult Gij hen niet verhogen.

⁵ Die met vleiing den vrienden wat aanzegt, ook zijner kinderen ogen zullen versmachten.

⁶ Doch Hij heeft mij tot een spreekwoord der volken gesteld; zodat ik een trommelslag ben voor ieders aangezicht.

⁷ Daarom is mijn oog door verdriet verdonkerd, en al mijn ledematen zijn gelijk een schaduw.

⁸ De oprechten zullen hierover verbaasd zijn, en de onschuldige zal zich tegen den huichelaar opmaken;

⁹ En de rechtvaardige zal zijn weg vasthouden, en die rein van handen is, zal in sterkte toenemen.

¹⁰ Maar toch gij allen, keert weder, en komt nu; want ik vind onder u geen wijze.

¹¹ Mijn dagen zijn voorbijgegaan; uitgerukt zijn mijn gedachten, de bezittingen mijns harten.

¹² Den nacht verstellen zij in den dag; het licht is nabij den ondergang vanwege de duisternis.

¹³ Zo ik wacht, het graf zal mijn huis wezen; in de duisternis zal ik mijn bed spreiden.

¹⁴ Tot de groeve roep ik: Gij zijt mijn vader! Tot het gewormte: Mijn moeder, en mijn zuster!

¹⁵ Waar zou dan nu mijn verwachting wezen? Ja, mijn verwachting, wie zal ze aanschouwen?

¹⁶ Zij zullen ondervaren met de handbomen des grafs, als er rust te zamen in het stof wezen zal.