Job

Hoofdstuk 3

¹ Daarna opende Job zijn mond, en vervloekte zijn dag.

² Want Job antwoordde en zeide:

³ De dag verga, waarin ik geboren ben, en de nacht, waarin men zeide: Een knechtje is ontvangen;

⁴ Diezelve dag zij duisternis; dat God naar hem niet vrage van boven; en dat geen glans over hem schijne;

⁵ Dat de duisternis en des doods schaduw hem verontreinigen; dat wolken over hem wonen; dat hem verschrikken de zwarte dampen des dags!

⁶ Diezelve nacht, donkerheid neme hem in; dat hij zich niet verheuge onder de dagen des jaars; dat hij in het getal der maanden niet kome!

⁷ Ziet, diezelve nacht zij eenzaam; dat geen vrolijk gezang daarin kome;

⁸ Dat hem vervloeken de vervloekers des dags, die bereid zijn hun rouw te verwekken;

⁹ Dat de sterren van zijn schemertijd verduisterd worden; hij wachte naar het licht, en het worde niet; en hij zie niet de oogleden des dageraads!

¹⁰ Omdat hij niet toegesloten heeft de deuren mijns buiks, noch verborgen de moeite van mijn ogen.

¹¹ Waarom ben ik niet gestorven van de baarmoeder af, en heb den geest gegeven, als ik uit den buik voortkwam?

¹² Waarom zijn mij de knieen voorgekomen, en waartoe de borsten, opdat ik zuigen zou?

¹³ Want nu zou ik nederliggen, en stil zijn; ik zou slapen, dan zou voor mij rust wezen;

¹⁴ Met de koningen en raadsheren der aarde, die voor zich woeste plaatsen bebouwden;

¹⁵ Of met de vorsten, die goud hadden, die hun huizen met zilver vervulden.

¹⁶ Of als een verborgene misdracht, zou ik niet zijn; als de kinderkens, die het licht niet gezien hebben.

¹⁷ Daar houden de bozen op van beroering, en daar rusten de vermoeiden van kracht;

¹⁸ Daar zijn de gebondenen te zamen in rust; zij horen de stem des drijvers niet.

¹⁹ De kleine en de grote is daar; en de knecht vrij van zijn heer.

²⁰ Waarom geeft Hij den ellendigen het licht, en het leven den bitterlijk bedroefden van gemoed?

²¹ Die verlangen naar den dood, maar hij is er niet; en graven daarnaar meer dan naar verborgene schatten;

²² Die blijde zijn tot opspringens toe, en zich verheugen, als zij het graf vinden;

²³ Aan den man, wiens weg verborgen is, en dien God overdekt heeft?

²⁴ Want voor mijn brood komt mijn zuchting; en mijn brullingen worden uitgestort als water.

²⁵ Want ik vreesde een vreze, en zij is mij aangekomen; en wat ik schroomde, is mij overkomen.

²⁶ Ik was niet gerust; en was niet stil, en rustte niet; en de beroering is gekomen.