Job

Hoofdstuk 30

¹ Maar nu lachen over mij minderen dan ik van dagen, welker vaderen ik versmaad zou hebben, om bij de honden mijner kudde te stellen.

² Waartoe zou mij ook geweest zijn de krachten hunner handen? Zij was door ouderdom in hen vergaan.

³ Die door gebrek en honger eenzaam waren, vliedende naar dorre plaatsen, in het donkere, woeste en verwoeste.

⁴ Die ziltige kruiden plukten bij de struiken, en welker spijze was de wortel der jeneveren.

⁵ Zij werden uit het midden uitgedreven; (men jouwde over hen, als over een dief),

⁶ Opdat zij wonen zouden in de kloven der dalen, de holen des stofs en der steenrotsen.

⁷ Zij schreeuwden tussen de struiken; onder de netelen vergaderden zij zich.

⁸ Zij waren kinderen der dwazen, en kinderen van geen naam; zij waren geslagen uit den lande.

⁹ Maar nu ben ik hun een snarenspel geworden, en ik ben hun tot een klapwoord.

¹⁰ Zij hebben een gruwel aan mij, zij maken zich verre van mij, ja, zij onthouden het speeksel niet van mijn aangezicht.

¹¹ Want Hij heeft mijn zeel losgemaakt, en mij bedrukt; daarom hebben zij den breidel voor mijn aangezicht afgeworpen.

¹² Ter rechterhand staat de jeugd op, stoten mijn voeten uit, en banen tegen mij hun verderfelijke wegen.

¹³ Zij breken mijn pad af, zij bevorderen mijn ellende; zij hebben geen helper van doen.

¹⁴ Zij komen aan, als door een wijde breuk; onder de verwoesting rollen zij zich aan.

¹⁵ Men is met verschrikkingen tegen mij gekeerd; elk een vervolgt als een wind mijn edele ziel, en mijn heil is als een wolk voorbijgegaan.

¹⁶ Daarom stort zich nu mijn ziel in mij uit; de dagen des druks grijpen mij aan.

¹⁷ Des nachts doorboort Hij mijn beenderen in mij, en mijn polsaderen rusten niet.

¹⁸ Door de veelheid der kracht is mijn kleed veranderd; Hij omgordt mij als de kraag mijns roks.

¹⁹ Hij heeft mij in het slijk geworpen, en ik ben gelijk geworden als stof en as.

²⁰ Ik schrei tot U, maar Gij antwoordt mij niet; ik sta, maar Gij acht niet op mij.

²¹ Gij zijt veranderd in een wrede tegen mij; door de sterkte Uwer hand wederstaat Gij mij hatelijk.

²² Gij heft mij op in den wind; Gij doet mij daarop rijden, en Gij versmelt mij het wezen.

²³ Want ik weet, dat Gij mij ter dood brengen zult, en tot het huis der samenkomst aller levenden.

²⁴ Maar Hij zal tot een aardhoop de hand niet uitsteken; is er bij henlieden geschrei in zijn verdrukking?

²⁵ Weende ik niet over hem, die harde dagen had? Was mijn ziel niet beangst over den nooddruftige?

²⁶ Nochtans toen ik het goede verwachtte, zo kwam het kwade; toen ik hoopte naar het licht, zo kwam de donkerheid.

²⁷ Mijn ingewand ziedt, en is niet stil; de dagen der verdrukking zijn mij voorgekomen.

²⁸ Ik ga zwart daarheen, niet van de zon; opstaande schreeuw ik in de gemeente.

²⁹ Ik ben den draken een broeder geworden, en een metgezel der jonge struisen.

³⁰ Mijn huid is zwart geworden over mij, en mijn gebeente is ontstoken van dorrigheid.

³¹ Hierom is mijn harp tot een rouwklage geworden, en mijn orgel tot een stem der wenenden.