Psalmen

Hoofdstuk 78

¹ Een onderwijzing van Asaf. O mijn volk! neem mijn leer ter oren; neigt ulieder oor tot de redenen mijns monds.

² Ik zal mijn mond opendoen met spreuken; ik zal verborgenheden overvloediglijk uitstorten, van ouds her;

³ Die wij gehoord hebben en weten ze, en onze vaders ons verteld hebben.

⁴ Wij zullen het niet verbergen voor hun kinderen, voor het navolgende geslacht, vertellende de loffelijkheden des HEEREN, en Zijn sterkheid, en Zijn wonderen, die Hij gedaan heeft.

⁵ Want Hij heeft een getuigenis opgericht in Jakob, en een wet gesteld in Israel; die Hij onzen vaderen geboden heeft, dat zij ze hun kinderen zouden bekend maken;

⁶ Opdat het navolgende geslacht die weten zou, de kinderen, die geboren zouden worden; en zouden opstaan, en vertellen ze hun kinderen;

⁷ En dat zij hun hoop op God zouden stellen, en Gods daden niet vergeten, maar Zijn geboden bewaren;

⁸ En dat zij niet zouden worden gelijk hun vaders, een wederhorig en wederspannig geslacht; een geslacht, dat zijn hart niet richtte, en welks geest niet getrouw was met God.

⁹ (De kinderen van Efraim, gewapende boogschutters, keerden om ten dage des strijds.)

¹⁰ Zij hielden Gods verbond niet, en weigerden te wandelen in Zijn wet.

¹¹ En zij vergaten Zijn daden, en Zijn wonderen, die Hij hun had doen zien.

¹² Voor hun vaderen had Hij wonder gedaan, in Egypteland, in het veld van Zoan.

¹³ Hij kliefde de zee, en deed er hen doorgaan; en de wateren deed Hij staan als een hoop.

¹⁴ En Hij leidde hen des daags met een wolk, en den gansen nacht met een licht des vuurs.

¹⁵ Hij kliefde de rotsstenen in de woestijn, en drenkte hen overvloedig, als uit afgronden.

¹⁶ Want Hij bracht stromen voort uit de steenrots, en deed de wateren afdalen als rivieren.

¹⁷ Nog voeren zij wijders voort tegen Hem te zondigen, verbitterende den Allerhoogste in de dorre wildernis.

¹⁸ En zij verzochten God in hun hart, begerende spijs naar hun lust.

¹⁹ En zij spraken tegen God, zij zeiden: Zou God een tafel kunnen toerichten in de woestijn?

²⁰ Ziet, Hij heeft den rotssteen geslagen, dat er wateren uitvloeiden, en beken overvloediglijk uitbraken, zou Hij ook brood kunnen geven? Zou Hij Zijn volke vlees toebereiden?

²¹ Daarom hoorde de HEERE, en werd verbolgen; en een vuur werd ontstoken tegen Jakob, en toorn ging ook op tegen Israel;

²² Omdat zij in God niet geloofden, en op Zijn heil niet vertrouwden.

²³ Daar Hij den wolken van boven gebood, en de deuren des hemels opende;

²⁴ En regende op hen het Man om te eten, en gaf hun hemels koren.

²⁵ Een iegelijk at het brood der Machtigen; Hij zond hun teerkost tot verzadiging.

²⁶ Hij dreef den oostenwind voort in den hemel, en voerde den zuidenwind aan door Zijn sterkte;

²⁷ En regende op hen vlees als stof, en gevleugeld gevogelte als zand der zeeen;

²⁸ En deed het vallen in het midden zijns legers, rondom zijn woningen.

²⁹ Toen aten zij, en werden zeer zat; zodat Hij hun hun lust toebracht.

³⁰ Zij waren nog niet vervreemd van hun lust; hun spijs was nog in hun mond,

³¹ Als Gods toorn tegen hen opging, dat Hij van hun vetsten doodde, en de uitgelezenen van Israel nedervelde.

³² Boven dit alles zondigden zij nog, en geloofden niet, door Zijn wonderen.

³³ Dies deed Hij hun dagen vergaan in ijdelheid, en hun jaren in verschrikking.

³⁴ Als Hij hen doodde, zo vraagden zij naar Hem, en keerden weder, en zochten God vroeg;

³⁵ En gedachten, dat God hun Rotssteen was, en God, de Allerhoogste, hun Verlosser.

³⁶ En zij vleiden Hem met hun mond, en logen Hem met hun tong.

³⁷ Want hun hart was niet recht met Hem, en zij waren niet getrouw in Zijn verbond.

³⁸ Doch Hij, barmhartig zijnde, verzoende de ongerechtigheid, en verdierf hen niet; maar wendde dikwijls Zijn toorn af, en wekte Zijn ganse grimmigheid niet op.

³⁹ En Hij dacht, dat zij vlees waren, een wind, die henengaat en niet wederkeert.

⁴⁰ Hoe dikwijls verbitterden zij Hem in de woestijn, deden Hem smart aan in de wildernis!

⁴¹ Want zij kwamen alweder, en verzochten God, en stelden den Heilige Israels een perk.

⁴² Zij dachten niet aan Zijn hand, aan den dag, toen Hij hen van den wederpartijder verloste;

⁴³ Hoe Hij Zijn tekenen stelde in Egypte, en Zijn wonderheden in het veld van Zoan;

⁴⁴ En hun vloeden in bloed veranderde, en hun stromen, opdat zij niet zouden drinken.

⁴⁵ Hij zond een vermenging van ongedierte onder hen, dat hen verteerde, en vorsen, die hen verdierven.

⁴⁶ En Hij gaf hun gewas den kruidworm, en hun arbeid den sprinkhaan.

⁴⁷ Hij doodde hun wijnstok door den hagel, en hun wilde vijgebomen door vurigen hagelsteen.

⁴⁸ Ook gaf Hij hun vee den hagel over, en hun beesten aan de vurige kolen.

⁴⁹ Hij zond onder hen de hittigheid Zijns toorns, verbolgenheid, en verstoordheid, en benauwdheid, met uitzending der boden van veel kwaads.

⁵⁰ Hij woog een pad voor Zijn toorn; Hij onttrok hun ziel niet van den dood; en hun gedierte gaf Hij aan de pestilentie over.

⁵¹ En Hij sloeg al het eerstgeborene in Egypte, het beginsel der krachten in de tenten van Cham.

⁵² En Hij voerde Zijn volk als schapen, en leidde hen, als een kudde, in de woestijn.

⁵³ Ja, Hij leidde hen zeker, zodat zij niet vreesden; want de zee had hun vijanden overdekt.

⁵⁴ En Hij bracht hen tot de landpale Zijner heiligheid, tot dezen berg, dien Zijn rechterhand verkregen heeft.

⁵⁵ En Hij verdreef voor hun aangezicht de heidenen, en deed hen vallen in het snoer hunner erfenis, en deed de stammen Israels in hun tenten wonen.

⁵⁶ Maar zij verzochten en verbitterden God, den Allerhoogste, en onderhielden Zijn getuigenissen niet.

⁵⁷ En zij weken terug, en handelden trouwelooslijk, gelijk hun vaders; zij zijn omgekeerd, als een bedriegelijke boog.

⁵⁸ En zij verwekten Hem tot toorn door hun hoogten, en verwekten Hem tot ijver door hun gesneden beelden.

⁵⁹ God hoorde het en werd verbolgen, en versmaadde Israel zeer.

⁶⁰ Dies verliet Hij den tabernakel te Silo, de tent, die Hij tot een woning gesteld had onder de mensen.

⁶¹ En Hij gaf Zijn sterkte in de gevangenis, en Zijn heerlijkheid in de hand des wederpartijders.

⁶² En Hij leverde Zijn volk over ten zwaarde, en werd verbolgen tegen Zijn erfenis.

⁶³ Het vuur verteerde hun jongelingen, en hun jonge dochters werden niet geprezen.

⁶⁴ Hun priesters vielen door het zwaard, en hun weduwen weenden niet.

⁶⁵ Toen ontwaakte de Heere, als een slapende, als een held, die juicht van den wijn.

⁶⁶ En Hij sloeg Zijn wederpartijders aan het achterste; Hij deed hun eeuwige smaadheid aan.

⁶⁷ Doch Hij verwierp de tent van Jozef, en den stam van Efraim verkoos Hij niet.

⁶⁸ Maar Hij verkoos den stam van Juda, den berg Sion, dien Hij liefhad.

⁶⁹ En Hij bouwde Zijn heiligdom als hoogten, als de aarde, die Hij gegrond heeft in eeuwigheid.

⁷⁰ En Hij verkoos Zijn knecht David, en nam hem van de schaapskooien;

⁷¹ Van achter de zogende schapen deed Hij hem komen, om te weiden Jakob, Zijn volk, en Israel, Zijn erfenis.

⁷² Ook heeft hij hen geweid naar de oprechtheid zijns harten, en heeft hen geleid met een zeer verstandig beleid zijner handen.