14 februari

Er was eens een oude schaapherder genaamd Mozes, hij hoedde op een dag de kudde, hield een oude droge stok in zijn hand en God sprak tot hem door de brandende braamstruik en Mozes liep er naartoe om te kijken. En God had een gesprek met hem en vertelde hem dat Hij hem naar Egypte ging zenden om Egypte over te nemen, om Zijn volk uit te leiden.

Nu, wat een vreemde zaak voor God om een man te nemen van tachtig jaar oud, teruggevallen, van God weggelopen, en op de leeftijd van tachtig jaar, om die naar Egypte te zenden om een dergelijke grote natie te overwinnen. Het zou net eender zijn als nu één man naar Rusland te sturen om het in te nemen. Egypte was de best versterkte natie ter wereld. Hun grote eenheden wagens en speerdragers en ruiters en boogschieters en slingeraars hadden de hele wereld bevend aan hun voeten gekregen. En toch gaat God naar deze oude man met zijn lange witte baard en haar en zegt: “Ga erheen, Mozes, en neem het in.”

Wat zou dat belachelijk klinken om daarover te denken. Je kunt God niet uitdenken. Je kunt God niet uitdenken. God is niet om uit te denken; Hij moet worden gehoorzaamd. Doe wat God zegt, redeneer niet met Hem, doe het gewoon. Redeneren wordt onzin in die toestand. Mozes zei: “Wat kan ik doen als ik ga?” Gaf hem een teken.

Hij zei: “Wat is dat in uw hand?”

Nu, Mozes had minder dan de jongen [met vijf broodjes en twee visjes]. De jongen had wat voedsel; Mozes had een droge stok in zijn hand. In Mozes’ hand was het niets meer dan een stok die hij misschien ergens in de woestijn had opgeraapt. Maar eenmaal, wanneer die hand des geloofs een houvast nam op die stok, dan werd het Gods oordeelsstaf voor de wereld. Die droge stok werd de oordeelsstaf. Herinner u dat Mozes die staf uitstrekte. Hij strekte de staf uit over de zee; hij strekte hem uit in de lucht. Het was Gods oordeelsstaf. Als deze Egyptenaren ooit die staf van Mozes te pakken hadden kunnen krijgen, dan hadden ze er de Israëlieten mee kunnen verslaan. En datzelfde is vandaag nodig, zoals de staf was in Mozes’ hand, zo is de Naam van Jezus Christus in de hand van de gemeente. Als de gemeente die Naam van Jezus zal vasthouden, hem hoogachten en hem eren, en ophouden hem te gebruiken als stopwoord, enzovoort, en hem gebruiken in kracht en eerbied, dan zal hij iedere vijand die God op aarde heeft overwinnen. “In Mijn Naam zullen zij duivelen uitwerpen; in Mijn Naam zullen zij handen op de zieken leggen”, al deze dingen in Zijn Naam.

Het klinkt belachelijk voor de wereld, maar kunt u zich voorstellen hoe belachelijk die scène klinkt, voordat we dat verlaten. Daar was Mozes, een oude man van tachtig jaar oud die op weg gaat naar Egypte, kunt u het zich voorstellen, met deze oude stok in zijn hand, zijn vrouw met twee kinderen, één op iedere heup, schrijlings op een ezel. Hier gaat hij, zijn hoofd omhoog, glimlachend, zich slechts verheugend. Iemand zei: “Mozes, waar ga je naartoe?”

“Ik ga naar Egypte om het in te nemen.” Een eenmansinvasie op weg naar Egypte. Zou u zich zoiets dergelijks kunnen voorstellen? De wereld zou kijken en zeggen: “Belachelijk.” Maar het geweldige ervan is dat hij het deed. Waarom? God had het gezegd. Ongeacht hoe belachelijk het lijkt en hoe gering, die stok in Mozes’ hand van geloof, met het Woord van God erachter, was meer dan al de legers die Farao kon produceren.