13 mei 2012

In mei 2010 moest ik naar de dokter met een ontstoken blaarwond onder mijn grote teen. Hij sneed de blaar open en schreef mij antibiotica voor. Thuis bemerkte mijn dochter wat ongewoon gedrag in mij en ze vermoedde dat het kwam door diabetes. Een week eerder had ik inderdaad een black-out gehad, maar ik wist niet dat het kwam door een te hoge bloedsuikerspiegel. Ik dacht dat het gewoon het gevolg van een te hoge bloeddruk was.

 

Ik werd opgenomen in het ziekenhuis met een bloedsuikerspiegel van 30.0 mmol/l (het moet normaal tussen de 4 en 6 zijn!!). Dagelijks kreeg ik 1000 mg metformina en vier insuline injecties waarnaast ook nog een nieuwe medicatie voor hoge bloeddruk.

De wond onder mijn teen werd heropend en degelijk gereinigd. Al het geïnfecteerde vlees werd weggesneden, daarbij een wond achterlatend van 7 bij 5 centimeter die tot op het bot reikte.

Een week later werd ik in een rolstoel uit het ziekenhuis ontslagen, met mijn voet in het gips. De medicatie moest ik thuis zelf voortzetten. Wat een toestand.

 

Vier dagen later werd ik opnieuw opgenomen in het ziekenhuis; nu met een vieze, zwaar ontstoken, ruikende wond, die binnen een week zo hard achteruit was gegaan, dat de artsen de grote teen en al het ontstoken vlees eromheen wilden amputeren. Op dat moment werd er voor mij gebeden in de samenkomst en zodoende hoorden we een paar dagen later dat er niet geamputeerd zou worden. Prijs de Heer.

 

Vervolgens kwamen we erachter dat ik allergisch was voor de medicijnen. Mijn tong begon op te zwellen tot het formaat van een tennisbal. Met spoed werd ik afgevoerd naar de intensive care afdeling en dankzij het snel en adequaat handelen van de artsen heb ik ook dit kunnen navertellen. Ze maakten namelijk met spoed een opening in de hals naar de luchtpijp, wat men een tracheostoma noemt. God rijk in genade bracht mij ook hier doorheen en zodoende kon ik na een week het ziekenhuis weer verlaten.

 

In de samenkomst werd ik gezalfd met olie en werd er weer voor mij gebeden. Ongeveer een week later kon ik stoppen met de metformina en zes maanden daarna kon ik zelfs stoppen met de insuline injecties. Toen mijn dochter de insuline terugbracht naar de apotheek zei de apothekersassistente dat dit niet normaal was, want als je eenmaal insuline gebruikt, kom je er normaal gesproken nooit meer vanaf. Maar prijs de Heer, bij God zijn alle dingen mogelijk.

 

De wond onder mijn voet ging langzaam maar zeker vooruit en de vaatchirurg, waarmee ik wekelijks een afspraak had, moest toegeven dat hij in het begin niet positief was, maar nu verbaasd was over het herstel.

Tien maanden later wilde deze zelfde chirurg toch de grote teen amputeren, omdat hij dacht dat er geen vooruitgang meer in de genezing was. Wij weigerden de amputatie. Broeder Harry en de oudsten hadden voor mij gebeden, en God doet geen half werk! Drie maanden later was de wond compleet genezen!! Als laatste kon ook de rolstoel teruggegeven worden aan de gehandicaptenvoorzieningen.

 

De Heer heeft mij werkelijk door alles heen gedragen, alle eer en glorie komt God toe.

Zuster Hiwat