6 augustus

Ik ging eens naar een feestje, het was geen feestje; het werd gegeven omdat we een actie hadden gehouden om lampen te verkopen. En er werd een korte toespraak gehouden. En we gingen er naartoe in Louisville, Kentucky, met de maatschappij waar ik voor werkte om te ontdekken dat ik meer lampen had verkocht dan het hele gezelschap, meer dan één van hen. Dus ze deden een paar dingen en we hadden een kleine maaltijd. En nadat dit allemaal voorbij was, schoven ze alles opzij en er was een soort van dansen. Er kwamen een paar meisjes aan om te dansen. Toen ze dat deden zei mijn baas tegen mij, zei: “Billy, ga daar achteraan staan bij de deur; we zullen wat onschuldige lol gaan maken.” Ik zei: “Welk soort onschuldige lol?”

Zei: “Vind je het niet erg om bij de deur te staan?” Zei: “Ik weet dat je niet gelooft in dansen maar deze mensen gaan dansen.”

“Wel,” zei ik, “kan ik niet buiten wachten?”

Zei: “Wat je wilt.”

Ik zei: “In orde.” En toen ik naar achter begon te gaan, kwam er een klein meisje aanrennen en ze rende het podium op en begon bepaalde idiote handelingen te verrichten en ging zo door met haar rokje dat in het rond vloog. Ik dacht: “Dat is de dochter van een moeder.” Ik stond daar even bij de deur en keek naar buiten. Ik dacht: “O, God, echt een knap meisje. Is het geen schande, het had de idool van een man kunnen zijn, een goede prediker misschien, een vertroosting voor een goede werkman die ’s avonds thuis komt in zijn kleine kasteel waar hij misschien wat kleine kinderen zou hebben om op te pakken en mee te spelen; om een echt leven in vrijheid te hebben. Misschien is haar moeder wel een Christen geweest.”

En ze begon rond te rennen en iedere man vast te grijpen. En ze rende naar achter naar mij toe. En ze zei: “Wil je dansen?”

Ik zei: “Ja, mevrouw, dat wil ik zeker.” En ze zei: “Kom op.”

Terwijl we het podium opliepen, zei ik: “Even een ogenblijk.” En ik hield haar vast; ze was te klein om zich los te maken. Ik hield haar bij de hand, ik zei: “Er is iets wat ik altijd in praktijk breng.” Ik zei: “Altijd voordat ik iets doe, bid ik eerst. Wil je met me mee bidden? Buig je neer.” Ik hield haar hand vast. Ze kon het niet tegen houden. We verbraken die zaak daar binnen een paar minuten. Zeker.

De oude jazzband stopte, ze borgen hun instrumenten op en gingen weg. Ik zei: “Meneer Hanson, u mag me ontslaan als u wilt.”

Hij zei: “Nee, Billy, je hebt het goede ding gedaan.”

Dat is het. Dat is geen leven. O, om in God opgenomen te zijn. Laat dat leven op mij vallen.