26 juli

Eens was ik een zondaar. Eens had ik nog nooit achter deze preekstoel gestaan. Eens had u mij nog nooit mijn stem horen verheffen om “amen” te zeggen; daar schaamde ik me voor. Er was eens een tijd dat er zelfs geen traan in mijn oog te zien was; daar schaamde ik me voor. Ik was “Big Bad Bill.” (Grote Slechte Bill)

Maar op een dag ontmoette Jezus Christus mij in de kracht van Zijn opstanding. Hij verbrak dat stenen hart en nam het uit mij vandaan. Hij plaatste een nieuwe gezindheid. Hij plaatse een nieuwe natuur. Hij plaatste er een nieuwe persoon in. En vandaag kan ik leven omdat Hij leeft.

En een dezer dagen, vrienden, wanneer ik aan het einde van de weg kom, precies zoals u en de rest van ons, dan ziet onze wapenrusting er nogal gebeukt uit door de strijd. Oh, kijk naar dat oude schild, kijk hoeveel vurige pijlen het voor mij moest afweren. Als ik daar ben, kan ik de golven over mijn ziel voelen slaan; ik weet dan dat ik aan het einde van de weg ben. Precies zoals mijn moeder daar en al de Branhams, als zij echt oud beginnen te worden, beginnen ze te beven door de ziekte van Parkinson.

Ik wil daar staan (halleluja), leunend op een staf, aan het einde van de weg. Ik wil mijn helm afzetten en die bij de oever neerleggen, neerknielen op de oever en het oude zwaard in de schede van de eeuwigheid steken en ik zal mijn handen opheffen en schreeuwen. En ik weet dat als ik door de vallei van de schaduwen des doods zal gaan, dat de morgenster tevoorschijn zal komen om het pad te verlichten. De Heilige Geest zal Zijn glanzende vleugels over die verschrikkelijk modderige Jordaan uitspreiden en onze bedroefde zielen naar een beter land dragen.