9 januari

Enige tijd geleden sprak ik met een indiaanse gids die in de woestijn verdwaald was geweest. Zijn naam was Tim Coy, een zeer welbekendstaande gids. Hij was in de woestijn rond Arizona verdwaald geraakt en hij kon de weg terug niet meer vinden. Hij was een Christen, een zeer goed bekendstaande Christen. Hij zei: “Ik stapte van mijn paard af, ik bad en ik bad om water. Ik was de weg kwijt en ik kon hem nergens meer vinden. Na een poosje kwam ik bij een pad waar naar het leek buffels of zoiets hadden gelopen.” En hij zei: “Mijn oude paard, haar naam was Bess. Ze begon te hinniken en ik besteeg haar, probeerde weer te rijden maar ze was te zwak om me te dragen.” En zei: “Men had mij verteld dat deze paden soms naar een waterpoel leiden. Ik begon op haar te rijden; ze was te zwak. Toen werd ik helemaal opgewonden en probeerde het pad te volgen. Het eerste wat er gebeurde, weet u, was dat ik begon te strompelen en te vallen. Ik was te zwak. Het was afgelopen met me.” Zei: “Ik klom weer in het zadel, zette aan. Aan mijn rechterkant was een klein vaag spoor dat naar rechts afboog. Mijn oude paard Bess probeerde dat spoor in te slaan. Ik zei: ‘Kom eruit, Bess. Je kunt dat spoor niet nemen. Dit is het spoor, dit is breder. Het is beter. Er zijn er meer deze kant op gegaan. Dit leidt naar het water.’ Ze begon te hinniken en probeerde de andere kant op te gaan.” “Ik had een paar sporen aan. Voordat ik het wist begon ik haar met deze sporen te snijden, om te proberen haar dat brede pad op te laten gaan. Toen begon ze te lopen, ze struikelde en zakte op haar knieën. Ik sprong van haar af en bekeek haar. Ze stond op het punt in te storten en ze keek maar naar dat kleine spoor en hinnikte en het bloed stroomde uit haar zijden waar ik haar had gesneden met deze sporen. Ik stond daar even en ik dacht: ‘O, wat moeten we doen. Het maakt niet uit.’ Ik wreef over haar gezicht en ik zei: ‘Bess, ik heb vaak gehoord dat dieren een instinct hebben en misschien leidt dat grote brede pad niet naar de bron.’”

Broeder, ik vertel u nu: “Breed is de weg die naar het verderf leidt; velen zullen er door naar binnen gaan, want eng is de poort en smal is de weg en schemerig is het pad dat naar het leven leidt en maar weinigen zullen die vinden.” Ga niet met de menigte mee. Ga mee met Christus.

Hij zei: “Bess, je hebt me door deze woestijn gedragen en we zijn kameraden geweest. En je hebt me tot hiertoe veilig gedragen, ik vertrouw je voor de rest van de weg.”

Niet om de Heilige Geest met een paard te vergelijken, maar broeder, de gezegende Heilige Geest heeft me al deze jaren bewaard, ik zal Hem vertrouwen in de vallei van de schaduwen des doods. Ik zal eenvoudig deze geweldige ervaring die ik heb gekregen gebruiken om me verder te laten leiden. Ze gingen verder het spoor langs. Hij zei dat ze nog geen vijfhonderd meter hadden gelopen totdat hij in een brede stroom water terecht kwam, erin zat en zich verheugde in de zegeningen van het water.

Dit spoor mag er een beetje schemerachtig uitzien, maar aan het eind ervan bevindt zich een bron gevuld met bloed, vloeiend uit Immanuëls aderen, waarin zondaren ondergedompeld in die vloed, al hun schuldige vlekken verliezen.